بامبو يا ني هندي نوعي خيزران است و اولين بار همراه با تخم چاي توسط کاشف السلطنه به ايران آورده شد . به اعتقاد عده‌ای صنعت بامبو بافي با آمدن استاد ولتري از چين به لاهيجان ، شروع گشته و با کمک استادکاران ايراني که شاگردان وي بوده‌اند رشد و تکامل يافت .بامبو بافی يكي از صنایع‌دستی در استان گيلان است كه مواد اوليه از ني خيزران به دست می‌آید. شروع کار بامبو بافي از حدود یک صدسال پيش با کشت چاي در گيلان رواج يافت و مهم‌ترین مرکز توليد آن لاهيجان به‌ویژه منطقه ليالستان است. بامبو در مرداب‌ها و اطراف رودخانه‌های لاهيجان و رشت كه بسيار مرطوب است، می‌روید و محصولات آن‌هم جنبه تزييني و هم كاربردي دارد . بامبو كه در زبان فارسی به نی خیزران شهرت دارد، گیاهی است كه در دامنه کوه‌ها و تپه‌هایی كه دارای رطوبت ۶۵ تا ۹۰ درصد باشد روئیده با كشت می‌شود. میزان رطوبت، حرارت موجود در منطقه و نوع خاك تعیین‌کننده كیفیت و مرغوبیت بامبو بوده و هر چه میزان رطوبت و حرارت بیشتر باشد، كیفیت محصول نیز بهتر خواهد بود.

گیاه بامبو كه تاکنون بیش از ۶۶۲ نوع آن شناخته‌شده دارای قطر و ضخامت‌های متفاوت است و در حال حاضر بهترین نوع بامبو در ژاپن، چین و به‌طورکلی كشورهای شرق آسیا ئ هند روئیده و كشت می‌شود و در ایران می‌توان لیالستان لاهیجان، علی‌آباد(در فاصله سخت سرو تنكابن )، قاسم‌آباد رودسر و تقریباً بیشتر نقاط شمال كشور را در زمره مساعدترین مناطق رویش بامبو به‌حساب آورد. در این مناطق بیشه‌های كوچكی وجود دارد كه در فصل پائیز و اوایل زمستان، یعنی هنگام بریدن و قطع ساقه‌های بامبو از هر یك بین ۵۰ الی ۲۰۰ شاخه نی به دست می‌آید.
بامبو از چهار قسمت سطح داخلی (دارای پوشش نرم )، دیافراگم (متصل‌کننده بخش‌های ساقه به یكدیگر ) میانه و پوشش رویه كه بسیار سخت و دیر شكن است تشکیل‌شده و دیافراگم کاملاً فشرده بوده و آب در آن نفوذ نمی‌کند. 

بامبو معمولاً به رنگ‌های مختلفی مانند سبز، مشكی متمایل به قهوه‌ای، عنابی و زرد مایل به كرم دیده می‌شود و اگرچه می‌توان معارف زیادی بر آن قائل شد، ولی به‌طورکلی موارد مصرفش بیشتر محدود می‌شود به :
۱.  استفاده از آن برای تغذیه.

۲.  بهره‌برداری به‌منظور تهیه كاغذ و اشیاء مختلف چوبی و سایر معارف صنعتی.

۳. كاشت در اطراف باغ‌ها و مزارع جهت حفاظت محل.